(Leyla Navaro'nun 'Gerçekten beni duyuyor musun?' adlı kitabından alıntıdır.)
Anne/Babalık Sanatı
“ÇÜNKÜ ANNEYİM…”Çünkü anneyim…. Anne olmayı bana kimse öğretmedi. Bildiklerimi kendi annemden, ailemden, arkadaşlarımdan, biraz da gazeteden, dergi, TV ve bazı kitaplardan öğreniyorum… İyi bir anne olmak istiyorum… İstiyorum ki çocuklarım akıllı, terbiyeli, başarılı, mutlu, herkesin sevip beğendiği çocuklar olsun… Onlara ne iyi baktığımı, nasıl büyüttüğümü, onlar için ne büyük fedakarlıklara katlandığımı anlatsınlar… Onları hayata hazırlayayım, birçok şey öğreteyim, her zaman sevgi dolu, sabırlı, anlayışlı bir anne olayım…
Ama bu bazen öyle zor ki… Bütün iyi niyetime rağmen her şey istediğim gibi olmuyor… Bir bakıyorum ki istemeden çocuğuma kızmışım… Onu azarlıyorum, deliler gibi bağırıyorum. Hatta arada sırada el kaldırıp dövdüğüm bile oluyor… Sonradan yaptığıma öyle pişman oluyorum ki; çok da üzülüyorum… Bu küçük savunmasız yaratığa nasıl vurdum? Nasıl el kaldırdım? Hani onu o kadar seviyordum? Ben ne biçim anneyim? Kendimi yiyorum… ama elimde değil… bazen öyle sabırsız, öyle sinirliyim ki… yapmam gereken bir sürü iş var, hepsini de yetiştirmek istiyorum…o an en küçük bir yaramazlığı, bir söz dinlememeyi dahi kaldıramıyorum… öyle özeniyorum ki şu sabırlı annelere, hiç kızmayan, sinirlenmeyen hoş görülü, her zaman güler yüzlü olan annelere… ama ben yapamıyorum… Neden?
ÇÜNKÜ BENDE İNSANIM……..
Kaynak : Leyla Navaro
Gerçekten beni duyuyor musun? Sayfa : 21
